مومن بودن به ریش نیست!

سلام

اصلا نمی دانم چرا این وبلاگ را نگه داشته ام. نه حرفی دارم برای اینکه اینجا بزنم نه مخاطب ثابتی که بدانم منتظر نوشتن من است. هیچ دلیل قانع کننده ای برای اینجا ماندن پیدا نمی کنم. ولی دستی جلویم را می گیرد که نه، پاکش نکن. نمی دانم چی یا کیست، ولی حسی شبیه حس پدری است، حسی که هنوز تجربه اش نکرده ام و حتی نمی دانم دقیقا چگونه است، فقط می دانم حس شبیهی به حس پدر و فرزندی است. اینجا مثل بچه ام می داند، سومین بچه ی خلف از نسل قلمم. اینجا باقی می ماند، الی یوم وقت معلوم