مومن بودن به ریش نیست!

انتظار امام زمان باید مانند انتظار مادری بر فرزند گم شده اش باشد که پشت درب بسته ای نشسته و می داند فرزندش پشت آن در است.چگونه به آن در می کوبد؟ چگونه ندبه می کند و فریاد می دارد؟ اصلا حاضر است از پشت آن در تکان بخورد؟ ادامه ی زندگیش را فقط در باز شدن آن در و با آمدن فرزندش می بیند.بهیچوجه کاری نمی کند که بر کلیددار آن در ناخوش آید تا شاید درب بسته را زودتر بگشاید...