مومن بودن به ریش نیست!

بعد از این باید به فکر مشخص نمودن ملاکهای انتخاب بود. این که این ملاک و معیارها با چه دیدی و بر چه اساسی انتخاب شوند و چگونه محک زده شوند

{این موضوع به صورت گسترده تر در گفتارهای بعدی بیان خواهد شد}

در زمان مشخص نمودن معیارها باید چند نکته ی اساسی را مدنظر داشت:

اولا زندگی مشترک از لحظه ی ازدواج شروع شده و با خوش بینی تا آخر عمر ادامه می یابد. پس باید به ملاک هایی که فقط برای همین دوران جوانی و ابتدایی زندگی هستند با دید بازتر و عام تر و بلندمدت تری نگاه کرد و حتی معیارهایی داشت که تا انتها قابل استناد باشد، نه برای یکی دو سال اول زندگی!

دوما این معیارها باید امتحان شوند نه فقط اینکه به تشخیص خودمان قضاوت کنیم و ببینیم آیا همچین صفت یا مشخصه ای در فرد مقابلمان هست یا خیر.

سوما باید در نظر گرفت که بعضی از مشخصه ها در زمان نامزدی و تحقیق خود را به صورت بارز نشان نخواهند داد. پس یا باید دل را به دریا زد و با توجه به بقیه ی صفات فرد در مورد آن قضاوت نمود یا باید با ایجاد شرایط مشابه، آن ها را نیز محک زد. مانند وابستگی به خانواده و مقدار تاثیری که در زندگی مشترک از خانواده بر زندگی دونفره ی آنها قابل تصور است.

و اما مورد چهارم: در زمان محک زدن یا پیدا کردن معیارها در طرف مقابل، باید عینکی را که به چشم زده ایم و از پشت آن فرد مقابلمان را نظاره می کنیم بشناسیم! اگر از همان عشقهایی که گفتم پیش آمده باشد ، اگر همه ی فکر و ذهنمان رسیدن به او باشد مصداق حدیث امیرالمومنین(ع) می شویم که فرمودند الحُبُّ یُعمی و یُصِم  محبت زیاد انسان را کور  وکر می کند...

پس یادمان نرود که داریم برای آینده و خوشبختی خودمان که یک امر منطقی - احساسی است تصمیم می گیریم ، نه برای احساسمان به یک نفر و نتیجه ی آن! باید هم معیارهای درستی داشته باشیم و هم در زمان بررسی این معیارها با چشم باز و بدون هیچ عینکی به طرفمان نگاه کنیم

و اما نکته ی دیگری که فکر می کنم حائز اهمیت باشد نگاه قرآن به مسئله ی ازدواج است. در قرآن آیه ای داریم که در مورد ازدواج می فرماید «و جعل بینکم مود? و رحمه...» یعنی شما که ازدواج کردید خدای مهربان بین شما جعل می کند مودت و رحمت را. این جمله چند نکته ی مهم دارد . اول تعریف مودت و رحمت و محبت. در تعاریف دینی نقل شده که ابتدا محبت است. یعنی حسی عاطفی که بین دونفر ایجاد می شود و ما به آن می گوییم دوست داشتن. پس از آن مودت است و مودت یعنی مقام ابراز محبت در کلام و عمل. و پس از آن رحمت است که مقام یکی شدن دو نفر به خاطر محبتی است که به هم داشته اند و پس از ابراز آن. خداوند در این آیه از قرآن که درباره ی ازدواج و بعد از آن سخن گفته حرفی از محبت به میان نیاورده و فقط مودت و رحمت را نقل کرده و با توجه به اینکه مودت بعد از محبت است می توان نتیجه گرفت که قبل از ازدواج فقط محبت اولیه ایجاد می شود و محبت وجود دارد سپس ازدواج رخ می دهد و مودت مال بعد از ازدواج است (مقتبس از سخنرانی صهبای تسنیم آی? الله جوادی آملی)

و اما نکته ی دوم در کلمه ی جعل است. اینکه خدا جعل می کند. یعنی چه؟ یعنی اینکه شما وارد زندگش بشو... خدا خودش میانه ی شما را جفت و جور می کند!

نکته ی مهم بعدی اتفاق رحمت است! یعنی اینکه قرار است در زندگی به رحمت برسیم! حتی فراتر از مودت! خیلی از نصادیق عشق را می توان در مودت که ابراز محبت است خلاصه کرد! ولی خدا برای ما به این هم راضی نیست و می خواهد بین ما رحمت باشد! یکی شویم! خدایی که خودش عاشق بنده هایش است ، آن ها را هم عاشق  هم دوست دارد! و حتی فراتر آز آن! اینکه بینشان رحمت باشد! اصلا بینشان هم نه! چون رحمت یعنی یکی شده! می خواهد آن ها را یکی شده ببیند!

{در اینجا سوال کننده قانع شد که عشق واقعی بعد از ازدواج خواهد بود وقرار شد در قرار بعدی در مورد مسائل دیگری که خود او سوال خواهد کرد بحث شود}